ร่างกายอ่อนแอและใจอ่อนล้า
ทุกครั้งที่ฉันตื่นนอน ยามราตรีฉันนอนกอดหมอน
เปียกปอนน้ำตา ค่ำคืนนี้ไม่มีแสงของดวงดาว
ที่พร่างพราวเมื่อมองที่ปลายฟ้า
จงหลับตา เปิดใจฟังแล้วเธอจะได้ยิน
ใยหนอใจช่างเหนื่อยเกินไป เหตุใดจึงมีน้ำตา
โลกมันใหญ่ไกลเกินฟ้าใช่ไหมเธอ
หากเหนื่อยก็พักเอนกายสักที และนอนหลับฝันให้เธอหายดี
จะมีใครที่กอดเธอไว้ข้างกาย ถ้าไม่ใช่เธอ
มองไปที่ทิศตะวันออกยังคงมีแสงของดวงอาทิตย์ที่ส่องเข้ามา
ฝนที่ซา หรือ ดอกไม้ที่ผลิบาน ไม่นาน ก็คงหายไป
สิ่งเดียวที่ต่าง คือเธอที่ยัง มองมันว่าเป็นเช่นไร
เปรียบดั่งโลกที่ดูโหดร้าย มันก็ยังดูสวยงาม
ไหน ตอบฉันที ใครเล่าที่ยังอยู่ข้างเธอ
ในวันที่เธอไม่มีแม้ใคร ในวันที่ใจไม่เป็นเหมือนเดิม
อย่าได้เสียน้ำตาให้กับใคร แต่จงยิ้มให้กับโลกที่กว้างใหญ่
อย่าได้โทษอะไร ที่ไม่เป็นดั่งใจของเธอ
ใยหนอใจช่างเหนื่อยเกินไป เหตุใดจึงมีน้ำตา
โลกมันใหญ่ไกลเกินฟ้าใช่ไหมเธอ
หากเหนื่อยก็พักเอนกายสักที และนอนหลับฝันให้เธอหายดี
จะมีใครที่กอดเธอไว้ข้างกาย ถ้าไม่ใช่เธอ
ถ้าไม่ใช่เธอมันจะเป็นใคร ที่ยังคงหายใจเพื่อเธอ
เหนื่อยก็พักและหยุดเดิน ไม่นานก็คงหายดี
ปล่อยเวลาให้มันเยียวยา เมฆหมอกบนฟ้าอีกไม่นานมันก็จาง
เธอได้ยิน เธอได้ยิน เสียงจากใจหรือยัง