รับปากตัวเองไว้ บอกไว้ว่าจะไม่สบตา
หากบังเอิญถ้าเธอผ่านมา จะไม่ทักทาย
แล้วทำไม เผลอทีไร ยังคงทำตัวเหมือนเคย
มันเจ็บที่ต้องยิ้ม ก็ทั้งที่หัวใจแอบร้อง
และหากบังเอิญได้มองสบตา กับเธอครั้งใด
แทบละลาย ทั้งที่เธอก็ยังวางตัวเหมือนเคย
ต่อให้ใจมันรู้ว่าเธอน่ะลืมเรื่องเราไปหมดแล้ว
แต่ฉันยังเลือกจะจำตัวเธอ คนเดิมที่ฉันแคร์
เกลียดนักตัวเองไม่รู้ทำไม ยิ่งจำยิ่งอ่อนแอ
มันก็แพ้กันตรงนี้ แพ้กันตรงนี้ ที่ใจ มันยังไม่ลืม
รู้อยู่ว่าความหลัง บางครั้งมันก็ควรต้องลบ
ก็แค่เพียงจะลองเปิดใจ ให้ใครเข้ามา
ก็ไม่กล้า บ้างมงาย ยังเชื่อว่าเธอจะย้อนคืน
ต่อให้ใจมันรู้ว่าเธอน่ะลืมเรื่องเราไปหมดแล้ว
แต่ฉันยังเลือกจะจำตัวเธอ คนเดิมที่ฉันแคร์
เกลียดนักตัวเองไม่รู้ทำไม ยิ่งจำยิ่งอ่อนแอ
มันก็แพ้กันตรงนี้ แพ้กันตรงนี้ ที่ใจ มันยังไม่ลืม
ต่อให้ใจมันรู้ว่าเธอน่ะลืมเรื่องเราไปหมดแล้ว
แต่ฉันยังเลือกจะจำตัวเธอ คนเดิมที่ฉันแคร์
เกลียดนักตัวเองไม่รู้ทำไม ยิ่งจำยิ่งอ่อนแอ
มันก็แพ้กันตรงนี้ แพ้กันตรงนี้ ที่ใจ
ต่อให้ใจมันรู้ว่าเธอน่ะลืมเรื่องเราไปหมดแล้ว
แต่ฉันยังเลือกจะจำตัวเธอ คนเดิมที่ฉันแคร์
เกลียดนักตัวเองไม่รู้ทำไม ยิ่งจำยิ่งอ่อนแอ
มันก็แพ้กันตรงนี้ แพ้กันตรงนี้ ที่ใจ มันยังไม่ลืม
มันยังไม่ลืม