เคยต้องตะโกน ตะเบ็งเสียงข้างใน
หวังให้เธอได้ยิน หวังว่าเธอจะสน
เคยต้องดิ้นรน เพื่อให้เธอได้มองเห็น
ต้องเล่นทุกบทบาท ให้สมกับที่เป็น
ต้องโน้มน้าวใครต่อใคร ว่าฉันดีพอ
แต่ว่าฉันทนฝืน มันเหนื่อยเกินจะรอ
ในวงจรที่วุ่นวาย มีแต่เสียงรบกวน
ในที่สุดก็ได้ยิน เสียงใจที่หวนคืน
มันดังกว่าทุกคำอธิบาย
ฉันไม่ได้ซ่อม ในสิ่งที่ฉันไม่ทำพัง
ไม่ได้รั้ง คนที่ไม่เคยคิดจะฟัง
เชิญเธอเดินไป ในทางที่ต้องการ
จะทำอะไรกับฉัน นั่นมันเรื่องของเธอก็แล้วกัน
ความเสียใจน่ะทางเธอ ไม่ใช่ทางฉัน
ความสงบในใจ มันดังกว่าเหตุผลนั้น
ไม่ต้องมาชื่นชม ไม่ต้องการการยอมรับ
ไม่จำเป็นต้องถูกเลือก คุณค่าก็ยังอยู่ครบ
ฉันเลิกไล่ตาม แล้วหันมาเลือกตัวเอง
เลือกความสงบ ฟังใจตัวเองบรรเลง
ไม่คิดจะใส่ใจ ต้องย่อตัวเพื่อให้พอดีใคร
ในที่ที่หัวใจ มันโตเกินจะอยู่ไหว
ในวงจรที่วุ่นวาย มีแต่เสียงรบกวน
ในที่สุดก็ได้ยิน เสียงใจที่หวนคืน
มันดังกว่าทุกคำแก้ตัว
ฉันไม่ได้ซ่อม ในสิ่งที่ฉันไม่ทำพัง
ไม่ได้รั้ง คนที่ไม่เคยคิดจะฟัง
เชิญเธอเดินไป ในทางที่ต้องการ
จะทำอะไรกับฉัน นั่นมันเรื่องของเธอก็แล้วกัน
ความเสียใจน่ะทางเธอ ไม่ใช่ทางฉัน
ความสงบในใจ มันดังกว่าเหตุผลนั้น
ใช่ ความเงียบสอน ในสิ่งที่วุ่นวายไม่เคยให้
ว่าการต่อสู้บางครั้ง แค่ปล่อยมันไปก็ดีแค่ไหน
และคนบางคน ก็ดีที่สุดเมื่อทิ้งไว้ข้างหลัง
บทเรียนที่ต้องแลกมา เพื่อให้ใจได้พักสักครั้ง
ไม่เทใจลงไปในมือที่ มีแต่ทำให้ว่างเปล่า
จะเห็นฉันไหม หรือไม่เห็น ก็ไม่เป็นไร ฉันโอเคแล้ว
ฉันไม่ได้ซ่อม (โอ้) ในสิ่งที่ฉันไม่ทำพัง
ไม่ได้รั้ง (ไม่) คนที่ไม่เคยคิดจะฟัง
เชิญเธอเดินไป ในทางที่ต้องการ
จะทำอะไรกับฉัน ที่รัก นั่นมันเรื่องของเธอ
ความเสียใจน่ะทางเธอ ไม่ใช่ทางฉัน
ความสงบในใจ มันดังกว่าเหตุผลนั้น
(ความเสียใจคือทางเธอ ไม่ใช่ทางฉัน)
(ความสงบของฉัน)
(ฉันโอเคแล้ว)
(ความเงียบ)