เกือบลืมเธอได้แล้ว กำลังจะลืมได้สักที
แต่ทำไมยิ่งเดินห่างหนี ยิ่งทำให้เจอกันในทุกที
เกือบลืมเธอได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้สักที
พยายามจะเดินหลบหนี ยิ่งทำให้เจอกันในทุกที
ต้องกลับไปเริ่มเดินใหม่
Move on ใหม่ ลืมเรื่องราวของเรา
ต้องอยู่กับบ้องไม้ไผ่ นั่งเผาไฟ
เปิดโหมดโลกสีเทา
และเธอก็คงไม่เคยจะสนใจ
ไม่ว่าอยู่หรือฉันตาย
มันกลายเป็นฉันที่เธอทิ้งไป
มันกลายเป็นเขาที่เธอให้ใจไป
เธอไปกับเขา ส่วนฉันนั้งเหงากับเพลง
เธอคงมองว่าแค่นี้เอง ก็เธอไม่ใช่คนโดนทิ้งไป
ส่วนคนที่โดนอย่างฉัน ต้องใช้เวลารักษาแผลใจ
ที่เธอทำไว้มันถูกทำร้าย อีกครั้งเมื่อเจอกับเธอ
เกือบลืมเธอได้แล้ว กำลังจะลืมได้สักที
แต่ทำไมยิ่งเดินห่างหนี ยิ่งทำให้เจอกันในทุกที
เกือบลืมเธอได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้สักที
พยายามจะเดินหลบหนี ยิ่งทำให้เจอกันในทุกที
ยิ่งลืมยิ่งจำ ยิ่งจำยิ่งเจ็บ
ยิ่งหลบยิ่งเจอ ยิ่งเจอยิ่งคิดถึงวัน
ที่เราเคยอยู่ด้วยกัน
มีเธอและฉันอยู่ในทุกวัน
ทุกความทรงจำมันคืนย้อนมา
เหมือนกาลเวลามันเดินย้อนไป
เหมือนว่าฉันโตแล้วคืนย้อนวัย
เธอทำให้ฉันต้องเมาย้อมใจไปอีกนาน
เดินข้างกัน ฉันเห็นเธอเดินข้างมัน
เคยมีเธอเดินข้างฉัน เราเคยอยู่เคียงข้างกัน
คิดถึงฉิบหาย แต่เธอคงไม่ได้ยิน
นกคงไม่ได้บิน ถ้าหากว่าปีกมันโดนทำร้าย
สัญญาวันนั้น รักกันจนชีพมลาย
หัวใจพี่แทบสลาย มันถูกทำร้ายเมื่อเจอกับเธอ
เกือบลืมเธอได้แล้ว กำลังจะลืมได้สักที
แต่ทำไมยิ่งเดินห่างหนี ยิ่งทำให้เจอกันในทุกที
เกือบลืมเธอได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้สักที
พยายามจะเดินหลบหนี ยิ่งทำให้เจอกันในทุกที
เกือบลืมเธอได้แล้ว กำลังจะลืมได้สักที
แต่ทำไมยิ่งเดินห่างหนี ยิ่งทำให้เจอกันในทุกที
เกือบลืมเธอได้แล้ว แต่ก็ยังไม่ได้สักที
พยายามจะเดินหลบหนี ยิ่งทำให้เจอกันในทุกที