อยากหนีไป แต่หนีเท่าไรก็ไม่พ้น
ยิ่งแสนไกล ความทุกข์ยิ่งตามเป็นห่าฝน
ก็เพียงแค่น้ำตา มันไม่ได้ทำให้ถึงตาย
ก็เพราะความจริงมันน่ากลัว
ไม่อยากจะมีตัวตน
ไม่อยากพบเจอผู้คน
ให้ชีวิตนี้ความเหงา ช่วยนำพา
โอ้ว จนทุกวันนี้ตัวฉันก็ยังไม่ลืม
คิดที่จะลุกแต่ไม่มีแรงให้ยืน
มีเพียงความทุกข์ความสุขไม่มีให้ยืม
ไม่มีให้ยืม
พยายามจะลืมเรื่องราวที่มันเลวร้าย
รอยยิ้มของฉันตอนนี้ทำไมมันร่วงหล่นหาย
ทำไมมันถึงไม่เหมือนเมื่อก่อน
หลับตาฝันทุกครั้งที่นอน
ไม่อยากคิดแต่ภาพมันยังคงย้อน
ไม่รู้จะต้องเจอมันอีกนานแค่ไหน
ก็คงต้องทนใช่ไหมถึงจะไม่ไหว
ทุกวันมันช่างเลวร้ายในช่วงกลางคืน
หวังว่าสักวันคงหายสักวันคงลืม
สักวันคงหาย สักวันคงลืม
สักวันคงหาย สักวันคงลืม
อยากหนีไป แต่หนีเท่าไรก็ไม่พ้น
ยิ่งแสนไกลความทุกข์ยิ่งตามเป็นห่าฝน
ก็เพียงแค่น้ำตา มันไม่ได้ทำให้ถึงตาย
ก็เพราะความจริงมันน่ากลัว
ไม่อยากจะมีตัวตน
ไม่อยากพบเจอผู้คน
ให้ชีวิตนี้ความเหงา ช่วยนำพา
ไม่มีใครที่จะเข้าใจ
ไม่กล้าบอกใครไม่กล้าระบาย
ถึงอยากตะโกนให้ดังออกไป
แต่ก็ไม่รู้ต้องพูดยังไง
ความรู้สึกไร้คำบรรยาย
น้ำตาไหลออกไม่รู้ทำไม
ความเหงาบางทีก็อันตราย
ในหัวมันคิดแต่ฆ่าตัวตาย
อยากหยุดเรื่องนี้ที่มันทำร้าย
พาฉันจบลงไปไม่มีแรงจะหายใจ
ดิ่งลงลึกจนมองไม่เห็น
มีแต่ความเย็นไม่มีแสงประกายไฟ
พยายามแหวกว่ายให้หลุดออกไป
ไม่อยากจมลงอีกดูแล้วคงไม่มีหวัง
คงต้องเฝ้ารอให้ถึงวันนั้น
วันที่เป็นดั่งฝัน ใครสักคงดึงมือฉัน
ไม่มีเลยแสงไฟให้ฉันเดินตาม
ไม่มีลูกศรใดที่ช่วยนำทาง
ไม่มีถนนใดให้ฉันได้เดิน
สุดท้ายความกลัว มันก็ตามฉันเจอ
(อย่าตามฉันมา ปล่อยให้ฉันไป)
(อย่าตามฉันมา ปล่อยให้ได้ไหม)
อยากหนีไป แต่หนีเท่าไรก็ไม่พ้น
ยิ่งแสนไกล ความทุกข์ยิ่งตามเป็นห่าฝน
ก็เพียงแค่น้ำตามันไม่ได้ทำให้ถึงตาย
ก็เพราะความจริงมันน่ากลัว
ไม่อยากจะมีตัวตน
ไม่อยากพบเจอผู้คน
ให้ชีวิตนี้ ความเหงาช่วยนำพา
อยากหนีไป แต่หนีเท่าไรก็ไม่พ้น
ยิ่งแสนไกล ความทุกข์ยิ่งตามเป็นห่าฝน
ก็เพียงแค่น้ำตามันไม่ได้ทำให้ถึงตาย
ก็เพราะความจริงมันน่ากลัว
ไม่อยากจะมีตัวตน
ไม่อยากพบเจอผู้คน
ให้ชีวิตนี้ ความเหงาช่วยนำพา