นั่งประทับเก้าอี้ สายตาออกนอกหน้าต่าง
แค่อยากกลับมาทบทวนตัวเองอีกที ไขข้อกระจ่าง
หลายอย่างที่บอกว่าชอบ เอาดี จริงๆ มึงชอบหรือเปล่า
หากดันทุรัง กับมันทุกวัน อาจไปไม่รอดหรือเปล่านะ
ดูไปแล้วก็ยังห่างนัก วันนี้ฉัน 28
ปัญหามีสารพัด
คิดเรื่องเดิมๆ มาสามวันละ อะไรล่ะที่ผิดแปลก
ลองผิดลองถูก ด้นไม่ผ่าน ก็อาจต้องดิ้นอีกแบบ
เพราะโลกไม่แน่ไม่นอน มึงแค่ต้องยอมรับว่า
ถ้ายิ่งมึงแก่ตัว ความจริงที่มึงเคยแอบกลัว วิ่งมาชน
แรงที่เคยมีขาดไป ตราบใด ที่ยังต้องกินต้องใช้
โลกความฝันไม่ได้จ่ายเลี้ยงชีพจร
แล้วยิ่งเป็นตอนที่มึงรู้สึกแพ้ แม่งเป็นแผลบาดใจไปทิ่มกมล
ดิ้นรนอยู่บนทางที่วิ่งเป็นวงอยู่ตรงกลาง
ยิ่งคิดก็ยิ่งปลง และนี่คงเป็นความจริง
ที่ว่าสักวันต้องเจอ ไม่ว่าฉันหรือเธอ
วันนี้รสชาติของฝันมันฝาด ฉันอยากจะฝันให้หวานเหมือนเดิม
รู้สึกว่าเสียอะไรไปมากเหลือเกิน และไม่อาจจะอธิบาย
แค่รู้สึกว่าจากนี้ไป จะไม่กลับได้กลายเป็นอย่างเหมือนเดิม
เพราะเป็นคนที่เคยมั่นใจมาก แต่เพราะเหตุอันใดไม่ทราบ
อาจเป็นเพราะเจตนาที่อยากผลิตผลงานมาให้เสพ
เต็มที่อย่างไม่เบรค แต่ก็โดนปฏิเสธจากคนรอบข้าง
แม่ง กูเสียตัวเองไปเลยว่ะ อยากลืมทุกสิ่งที่เคยเกิด
ทิ้งทุกอย่างที่เคยจับ ก่อนที่ความคิดจะเลยเถิด
คุณหมอจ่ายยามาให้
เพื่อระงับภาวะวิตกกังวลจะลงกระเพาะแล้วลามมาไส้
ใช่ กูแดกยาให้มันกดความรู้สึกกูไว้
กู Represent ชื่อ Esidep มึงไปเสิร์ชมันคือยาที่กูใช้
เนี่ยมึงดูไว้ มันก็ช่วยกูนะ ไม่เครียดเหมือนตามเคย
แต่ขณะเดียวกัน กูไม่รู้สึกถึงเหี้*อะไรเลย
ไม่ยินดีไม่ยินร้าย เสียงหัวใจยังได้ยินไหม
นายเป็นคนที่ทะเยอทะยานกว่าใคร
แต่มันดันเอาไปหลบอยู่ใต้ดินไว้
หายไปทั้งหมดนั้น อยากคิดให้ลึกถึงหกชั้น
หรือว่าชีวิตไม่ต้องคิดอะไรให้มาก แค่นี้ก็จบละ