ก็ฉันมันธรรมดาเกิน คงไม่มีวันเหมาะสมเธอ
ก็ฉันธรรมดาไป เลยต้องเตรียมใจและเจียมตัว
จะไม่ทำตัวให้ขว้างทาง ที่เธอเลือกจะเดิน
คงทำได้แค่มองเธอ และทำได้แค่พร่ำเพ้อ
ก็รู้ดีกว่าไม่ควร
แววตาที่ได้มอง ฉันมองอย่างตั้งใจ
ฉันไม่อันตรายฉันไม่มีหรอกพิษภัย
ในใจฉันก็กลัว กลัวเธอคิดไกล
กลัวว่าเธอจะมองฉันว่ามาทำลาย
แต่ภายในใจก็รู้ว่าเธอไม่คิดอะไร
ก็ทำได้เพียงแค่มองฉันก็มองร่ำไป
หรือเป็นฉันเองที่คิด คิดเพ้อไปไกล
สิทธิ์ฉันได้แค่มอง ไม่ใช่ครอบครองใจ
ก็อย่างที่ว่า ฉันมันธรรมดา
ไม่มีสิทธิ์จะเอื้อมถึง อยู่นอกสายตา
ไม่มีความน่าเชื่อถือ ดอกฟ้าควรอยู่บนฟ้า
ไม่ใช่ลงมาคู่กับดิน หากวันนึงโน้มลงมา
ก็รู้อยู่แล้วว่าคงไม่ชิน
ก็ฉันมันธรรมดาเกิน คงไม่มีวันเหมาะสมเธอ
ก็ฉันธรรมดาไป เลยต้องเตรียมใจและเจียมตัว
จะไม่ทำตัวให้ขว้างทาง ที่เธอเลือกจะเดิน
คงทำได้แค่มองเธอ และทำได้แค่พร่ำเพ้อ
ก็รู้ดีกว่าไม่ควร
ฉันเก็บเธอเอาไปฝัน ความฝันฉันมีเธอในนั้น
โลกของฉันมีเธอในจินตนาการ
ฉันสร้างวิมานอยู่ในฝัน ความสุขของฉันอยู่ในนั้น
แต่โลกความจริงกำลังจะตื่นลืมตา
ก็ไม่ได้หวังมากจนเกินไป
ได้แค่ดูแลไม่ใช่เทกแคร์ใจ
เป็นคนหวังดี ไม่ได้หวังครอบครองใจ
ได้แค่ยืนมอง เป็นห่วงเธอไกลๆ
ก็รู้อยู่แล้วว่าฉันไม่ควรคู่ดาว
แสงดวงดาวพร่างพราวในยามราตรี
ไอ้เราไม่แค่ดินไม่อยากจะเอื้อมถึงดาว
ก็ฉันมันธรรมดาเกิน คงไม่มีวันเหมาะสมเธอ
ก็ฉันธรรมดาไป เลยต้องเตรียมใจและเจียมตัว
จะไม่ทำตัวให้ขว้างทาง ที่เธอเลือกจะเดิน
คงทำได้แค่มองเธอ และทำได้แค่พร่ำเพ้อ
ก็ฉันมันธรรมดาเกิน คงไม่มีวันเหมาะสมเธอ
ก็ฉันธรรมดาไป เลยต้องเตรียมใจและเจียมตัว
จะไม่ทำตัวให้ขว้างทาง ที่เธอเลือกจะเดิน
คงทำได้แค่มองเธอ และทำได้แค่พร่ำเพ้อ
ก็รู้ดีกว่าไม่ควร