ทำไม เมื่อไรที่นึกถึงวันเก่าๆ ต้องปวดหัวใจ
ทำไมตัวฉันไม่ยอมรับความจริงทั้งที่เราได้เลิกกัน
ฉันต้องทำอย่างไร ใจถึงจะปล่อยเธอไป
ทำไม ห้ามใจไม่คิดเรื่องในอดีตใจกลับเผลอไป
เรื่องราวความหลังเมื่อตอนที่ฉันยังมีเธอยืนอยู่ใกล้ๆ
อยู่ในบางมุมของหัวใจ ต้องคอยมาย้ำให้ฉันยังไม่ลืม
คงมีวันหนึ่งความรู้สึกแบบนี้จะจางไป
คงมีสักวันใจจะพร้อมให้ใครเดินเข้ามา
แต่ตอนนี้อ่อนล้า เรื่องราวชีวิตยังชินกับภาพเดิม
ทำไม เหตุการณ์คราวนั้นยังทำให้ฉันรู้สึกเสียใจ
ทำไมภาพเธอต้องเป็นความสุขบนความเศร้าใจ
เวลาที่ทำอะไร ที่ไหนที่เคยมีเธอ
ทำไม ส่วนหนึ่งลึกๆ เหมือนมีบางอย่างได้ขาดหายไป
ส่วนหนึ่งที่เคยเติมเต็มทุกอย่าง เธอทำให้ฉันได้เข้าใจ
เวลานี้มันสาย ฉันเองควรลืมเธอไป
คงมีวันหนึ่งความรู้สึกแบบนี้จะจางไป
คงมีสักวันใจจะพร้อมให้ใครเดินเข้ามา
แต่ตอนนี้อ่อนล้า เรื่องราวชีวิตยังชินกับภาพเดิม
เมื่อไรความทุกข์นี้มัน จะเริ่มเจือจางหายไป
เมื่อไรตัวฉันจะยอมรับใครเข้ามาสักที
เมื่อไรความเหงาที่เจ็บปวด จะมีทางที่มันรักษาได้สักที
ฉันคงไม่ได้เรียนรู้ความเจ็บปวด จากสิ่งที่ได้ทำ
ถ้ามันไม่ตอกย้ำ ถ้ามันไม่เจ็บช้ำ ถ้ามันไม่สาย
ทำไมตัวฉันนั้นยังมีเธออยู่เต็มหัวใจ
ทำไมชีวิตฉันยังไม่เคยลืมเธอสักที
ทำไมตัวฉันที่เคยพบความสุข
กลับกลายต้องเป็นความทุกข์เมื่อไม่มีเธออยู่ใกล้ๆ
เมื่อไรความทุกข์นี้มัน จะเริ่มเจือจางหายไป
เมื่อไรตัวฉันจะยอมรับใครเข้ามาสักที
เมื่อไรความเหงาที่เจ็บปวด จะมีทางที่มันรักษาได้สักที