กลิ่นใบสนจางจางใต้แสงจันทร์นวลเพ้อชวนให้ใจเริ่มหาย
ดวงตะวันโรยแรงอาบแสงเดียวดายคล้ายคนมืดมนหนทาง
นกเจ้าเอยผกผินโบกบินคืนรังไร้พลังจะกางปีกบิน
เหมือนตะโกนเท่าไรไม่มีใครได้ยินไม่ได้ยินแม้ใจตัวเอง
ยามเมื่อฝนโปรยปรายที่ใด ดอกไม้จะเริ่มเบ่งบาน
ฝนรินรดบนกองไฟจะเหลือไว้เพียงเถ้าถ่าน
แม้ในวันที่ฉันไม่เหลืออะไรยังเหลือหัวใจของฉัน
ฉันได้ยินดอกไม้กำลังจะบานฉันได้ยินเสียงใจตัวเอง
ก่อนที่แสงตะวันจะหลุดขอบฟ้าฉันยังพอมีหวัง
ตราบที่แสงดารายังโอบดวงจันทร์ความฝันฉันยังโบยบิน
คืนที่ฟ้าหลับไหลไร้เสียงเหลือแค่เพียงกลิ่นควัน
ท่ามกลางเปลวไฟยังมีดอกไม้บานความหวังจะยังเริ่มใหม่
นกเจ้าเอยผกผินโบกบินคืนรังหมดพลังจะกางปีกบิน
เหมือนตะโกนเท่าไรไม่มีใครได้ยินแต่ฉันได้ยินเสียงใจตัวเอง
ก่อนที่แสงตะวันจะหลุดขอบฟ้าฉันยังพอมีหวัง
ตราบที่แสงดารายังโอบดวงจันทร์ความฝันฉันยังโบยบิน
คืนที่ฟ้าหลับไหลไร้เสียงเหลือแค่เพียงกลิ่นควัน
ท่ามกลางเปลวไฟยังมีดอกไม้บานความหวังจะยังเริ่มใหม่
ท่ามกลางเปลวไฟยังมีดอกไม้บานความหวังจะยังเริ่มใหม่
เริ่มใหม่จากที่ยังเหลืออยู่