เราเดินสวนกันแต่ละวัน เราได้พบกันแต่ละที
สิ่งเดียวที่ยากที่สุด คือการมองเห็นกัน ว่าอีกคนมีตัวตน
เราไม่พูดจาไม่ทักทาย ไม่เคยจะถามในทุกวัน สุขสบาย
หรือมีบางสิ่ง ที่รบกวนหัวใจ เห็นกันเป็นควันที่ระคายตา
ใช่เธอหรือเปล่า ที่ทำร้ายกัน
ใช่เธอหรือเปล่า สงสัยอยู่อย่างนั้น
นานจนนับวันยิ่งวุ่นวาย ก่อเกิดจนกลายเป็นสงครามเย็นหัวใจ
ทำร้ายความรู้สึกกันและกัน จนถึงวันที่กำแพงหาย
ไม่เหลือใครสักคน นอกจากตัวฉัน
อยากกลับไปหาเธอสักที เพื่อจะบอกกัน
บอกว่าฉัน นั้นรักเธอเท่าไร
บอกว่าฉัน คิดถึงเธอแทบตาย
แต่วันนี้ไม่รู้เธออยู่ตรงไหน
ฉันขอโทษทุกๆ อย่าง
จำมันก็ทำได้แค่คิด ผิดตรงที่
ทำไมฉันทำให้ชีวิต บิดไปจากง่ายที่สุด
ต้องพังจนวกวน อยากตะโกน แม้ว่ามันสาย
ไม่เหลือใครสักคน ที่จะฟังฉัน
อยากกลับไปหาเธอสักที แม้แค่ในฝัน
อยากบอกว่าฉัน นั้นรักเธอเท่าไร
บอกว่าฉัน คิดถึงเธอแทบตาย
แต่วันนี้ไม่รู้เธออยู่ตรงไหน
ฉันขอโทษทุกๆ อย่าง
ถ้าวันนั้น ฉันกล้าจะละอาย
ในวันนี้ทุกเรื่องที่มันเลวร้าย
คงไม่ทำให้อีกคนต้องไกล
ถ้าฉันกล้าจะกอด ถ้าฉันกล้าจะบอก
ถ้าฉันไม่มัวหลอกตัวเอง
ว่าเธอคงเกลียดฉัน
อยากบอกว่าฉัน นั้นรักเธอเท่าไร
บอกว่าฉัน คิดถึงเธอแทบตาย
แต่วันนี้ไม่รู้เธออยู่ตรงไหน
ฉันขอโทษทุกๆ อย่าง
ถ้าวันนั้น ฉันกล้าจะละอาย
ในวันนี้ทุกเรื่องที่มันเลวร้าย
คงไม่ทำให้อีกคนต้องไกล
ถ้าฉันกล้าจะกอด ถ้าฉันกล้าจะบอก
ถ้าฉันไม่มัวหลอกตัวเอง
ว่าเธอคงเกลียดฉัน
ทั้งที่มันไม่จริง