ฉันวาดฝีแปรงไปตามแรงโน้มถ่วง
ของดวงดาวที่เห็นในนิทาน
เป็นรูปขาวดำของบุคคลผู้หนึ่ง
ซึ่งละทิ้งทุกสิ่งเพื่อนิพพาน
ฉันไม่เคยเห็นหน้าเขา
แต่ฉันได้ยินเสียงเขา กระซิบเบาๆ ให้ปล่อยวาง
เวลาคือการเรียนรู้ ลมหายใจกลายเป็นครู
ดำรงตั้งอยู่ในความเลือนลาง
หลงใหล ในความทุกข์ แฝงร่างในความสุข
ล้มแล้วไม่เคยลุก วนเวียน วกวน วันวาน
จมในภวังค์อยู่ในจินตนาการ
อยู่กับฟ้ากับดินปนกับกลิ่นกำยาน
มีเพียงร่างกายที่จะอันตรธาน
ไปกับห้วงเวลาที่สุขเกษมศานต์
ลงอเวจีไปกับเสียงดนตรี
เมื่อกิเลสเข้ามาลวงความรู้สึกที่มี
ลอยไปตามควันคล้ายกับกลิ่นกัญชา
ทำให้เกิดอาวรณ์เพื่อจะย้อนเวลา
ฉันวาดฝีแปรงไปตามแรงโน้มถ่วง
ของดวงดาวที่เห็นในนิทาน
เป็นรูปรุ้งงามที่ไม่สมประกอบ
แต่มันชอบกินน้ำในลำธาร
มันไม่ได้มีเจ็ดสีแต่มันก็ยังดูดี
บนฟ้าที่มีเมฆบาง
โลกหมุนไปตามวังวน
ฉันคิดหยุดความเป็นคน
ฉันเดินวกวนอยู่ทางสายกลาง
หลงใหล ในความทุกข์
แฝงร่างในความสุข ล้มแล้วไม่เคยลุก
วนเวียน วกวน วันวาน
จมในภวังค์อยู่ในจินตนาการ
อยู่กับฟ้ากับดินปนกับกลิ่นกำยาน
มีเพียงร่างกายที่จะอันตรธาน
ไปกับห้วงเวลาที่สุขเกษมศานต์
ลงอเวจีไปกับเสียงดนตรี
เมื่อกิเลสเข้ามาลวงความรู้สึกที่มี
ลอยไปตามควันคล้ายกับกลิ่นกัญชา
ทำให้เกิดอาวรณ์เพื่อจะย้อนเวลา