สาวเมืองหนองคายหอบฮักมาพ่ายที่เอราวัณ
ผู้บ่าวเมืองเลยตั๋วกัน จะฮักมั่นบ่มีจืดจาง
ว่าสิมาขอ แล้วเป็นหยังน้อ คือมาเพม่าง
คำอ้ายเอ่ยมาเป็นลาง ซุดลงกลางทางวางถิ่มเปลี่ยนไป
ละซุกหัวใจไปนำอ้าย หลงฮักเทอแฮงหลาย
ไปนำอ้ายจนเหมิดหน่วย
คิดนำเขาจนว่าป่วย ถึงคราวซวยแล้วละน้อง
บ่หาญข้องดอกเกี่ยวใจ น้องตกเป็นคนพ่าย
เขาพ้อใหม่ไปมีสอง สาวหนองคายน้ำตานอง
ได้นั่งหมอง ละทาง นี่
บ่จำสัญญาที่เอ่ยวาจากับเราวันนั้น
ต่อหน้าช้างเอราวัณ ว่าสิฮักมั่นบ่มีเปลี่ยนใจ
พอน้องลากลับ อ้ายเปลี่ยนวจีไปมีผู้ใหม่
แปรปี้นเป็นคนสองใจ ฮักแตกสลายกลายเป็นหน่ายแหนง
เปลี่ยนตัวแสดง เอาบทนางเอกให้เขาคนนั้น
ส่วนตัวประกอบอย่างฉัน คงบ่มีวันได้ขึ้นตำแหน่ง
สวมบทนางเอกได้แค่ชั่วคราว ขึ้นแท่นแสดง
ให้ฟ้ามากลั่นแกล้ง ใจแคงแล่งแง่ง เมื่ออ้ายเปลี่ยนใจ
ยอมให้ได้กะแค่ผู้ชายใจปี้นปันแบ่ง
ยอมให้ได้กะแค่ผู้ชายใจปี้นปันแบ่ง
แม่นฮักแฮง กะยอมให้เจ้า ชายนั้นฮักเขา
บ่อยากเว้าความฮักเฮาสอง
ถึงสิผิดครรลองให้สนองโตอ้าย
เป็นคนพ่ายคนแพ้กะซางฮักบ่จางให้ฮู้ ใจน้องอยู่ยืน
นั่งกลืนนอนกลืนแค่หยดน้ำตา
อยากให้ฮู้ว่า ตราบชั่วชีวามันหาบ่ได้
ตัวอ้ายบอกเลิกแต่น้องบอกฮัก เหมือนสับขั้วใจ
เสียไปแล้ว มันเอาคืนบ่ได้ คนที่ต้องไป ก็คือน้องคนนี้
สุขขี สุขขี เด้ออ้าย สุขขี สุขขี เด้ออ้าย
บ่ต้องสนใจน้องสิตายกะซาง ตาย กะซางน้องสิตายกะซาง
ตายตายกะซาง น้องสิตายกะซาง ฮัก บ่จาง โตอ้ายผู้นั้น
ผู้นั้น โอ๊ย ผู้นั้น ผู้นั้น ขอฝั้นแม่นเกี่ยวพัน
บ่าวเอราวัณ ปันใจเป็นอื่น หอบใจคืน
ที่มันบอบช้ำ อ้ายคนใจดำ ซางทำได้ ซางทำได้