เมื่อชีวิตมันต้องประสบพบเจอ
ผู้คนมากมายมากหน้าหลายตา
หลายเรื่องมากความต้องตามให้ทันมัน
ปั้นหน้าแข่งขันชิงเด่นชิงดีไม่มีความจริงในรอยยิ้มนั้น
เมื่อโลกมันกลมสังคมมันเหลี่ยม
คอยขิงคอยเขียมคอยเสี้ยมลับหลังกัน
เหยียดหยามคนอื่นอย่างนี้อย่างนั้น
ไม่เคยมองตัวเอง
เมื่อความเกรงใจมันนำพาไป
ถึงการเอารัดเอาเปรียบเทียบชั้นกัน
มึงล้มกูเหยียบมึงเสียบกูฟัน
แทงกันพัลวันมันเป็นอย่างนั้น คนบางคน
อยู่กับเสือทำตัวเป็นลิง
พออยู่กับลิงทำตัวเป็นช้าง
อยากได้อยากดีอยากเด่นอยากมี
จนเหลื่อมศักศรีของคนรอบข้าง
ใครตกอับก็คอยย้ำยี
ใครขึ้นใครมีก็คอยอิจฉา
หน้าไหว้หลังหลอกตลอดเวลา
คำพูดวาจามันเชื่อไม่ได้ ยังมีอยู่ไหมความเป็นคน
ไม่อยากเชื่อคำพูดขุนโจรที่เล่าถึงเรื่องความดี
ไม่อยากเชื่อคำพูดมหาเศรษฐีที่เล่าถึงความจน
คบคนพาลถ้ามันจริงใจก็ไม่ผิด
ถ้าคบบัณฑิตที่คอยหักหลังยังไงก็ไร้ผล
เมื่อโลกมันกลมสังคมมันเหลี่ยม
คอยขิงคอยเขียมคอยเสี้ยมลับหลังกัน
เหยียดหยามคนอื่นอย่างนี้อย่างนั้น
ไม่เคยมองตัวเอง
เมื่อความเกรงใจมันนำพาไป
ถึงการเอารัดเอาเปรียบเทียบชั้นกัน
มึงล้มกูเหยียบมึงเสียบกูฟัน
แทงกันพัลวันมันเป็นอย่างนั้น คนบางคน
อยู่กับเสือทำตัวเป็นลิง
พออยู่กับลิงทำตัวเป็นช้าง
อยากได้อยากดีอยากเด่นอยากมี
จนเหลื่อมศักศรีของคนรอบข้าง
ใครตกอับก็คอยย้ำยี
ใครขึ้นใครมีก็คอยอิจฉา
หน้าไหว้หลังหลอกตลอดเวลา
คำพูดวาจามันเชื่อไม่ได้ เมื่อโลกมันกลมสังคมมันเหลี่ยม
คอยขิงคอยเขียมคอยเสี้ยมลับหลังกัน
เหยียดหยามคนอื่นอย่างนี้อย่างนั้น
ไม่เคยมองตัวเอง
เมื่อความเกรงใจมันนำพาไป
ถึงการเอารัดเอาเปรียบเทียบชั้นกัน
มึงล้มกูเหยียบมึงเสียบกูฟัน
แทงกันพัลวันมันเป็นอย่างนั้น คนบางคน
อยู่กับเสือทำตัวเป็นลิง
พออยู่กับลิงทำตัวเป็นช้าง
อยากได้อยากดีอยากเด่นอยากมี
จนเหลื่อมศักศรีของคนรอบข้าง
ใครตกอับก็คอยย้ำยี
ใครขึ้นใครมีก็คอยอิจฉา
หน้าไหว้หลังหลอกตลอดเวลา
คำพูดวาจามันเชื่อไม่ได้
อยู่กับเสือทำตัวเป็นลิง
พออยู่กับลิงทำตัวเป็นช้าง
อยากได้อยากดีอยากเด่นอยากมี
จนเหลื่อมศักศรีของคนรอบข้าง
ใครตกอับก็คอยย้ำยี
ใครขึ้นใครมีก็คอยอิจฉา
หน้าไหว้หลังหลอกตลอดเวลา
คำพูดวาจามันเชื่อไม่ได้ ยังมีอยู่ไหมความเป็นคน
ยังเหลืออยู่ไหมความเป็นคน
ยังมีอยู่ไหมความเป็นคน