ชะม้อย ชะม้าย ชายตา
เจ้ามีปัญหา เลยคิดถึงข้าทันใด
แม่ดวงจันทรา เจ้าไม่มีพิษไม่มีภัย
เพราะเหตุอันใด เจ้าถึงมีปัญหา
เหตุใดกันเล่า เจ้าช่างรู้เพลา
เจ้ามีปัญหา เลยคิดถึงข้าให้ว่าความ
ข้าพร้อมจะรับ ฟังเจ้ายันสองยาม
เวลาเจ้ามีปัญหา
-
เจ้าควรจะถอยออกห่างจากเขา มาเลยจะดีกว่า
แค่คำบางคำได้ฟัง แล้วใจฉันยังชา
กับสิ่งที่เจ้าได้เจอ ข้ารู้ว่าหนักหนา
น้ำตาที่เสียให้เขา ก็ไหลจนฟ้าสาง
คํ่าคืนราตรี ที่ฟ้าประดับดาว
ข้างในหัวใจของเจ้า ก็คงจะปวดล้าว
เจ็บนี้ไม่ต้องทน หัวใจก็มีเหมือนเขา
แต่แปลกที่เรายังจม กับคนที่เขาไม่รัก
ตอนที่เขาจากไป ก็ยังจำเหตุกาล
ไม่มีเลยวาจา ที่เขาจะบอกลา
ก็คิดว่าดี ไม่เสียเพ-ลามาเจรจา
ให้คิดว่าเธอ นั้นมีค่าอยู่ตลอดกาล
ถ้าหากว่าดวงฤทัย เป็นหนึ่ง
คำพูดลึกซึ้ง มันเพียงแค่วาจา
มันจริงรึเปล่า ที่พี่นั้นได้กล่าว
ว่าพี่นั้นพร้อมรับฟัง เสมอมา
รักจริงหรือหลอก ที่พี่นั้นได้บอก
ว่าพี่นั้นพร้อม จะรับฟังน้องเสมอมา
ไม่ใช่มาบอกว่ารัก แล้วสักพักก็ไป
แล้วเหตุไฉน พี่จึงมาทำแบบนี้
มันทุกข์ มันทรมาน
มันเจ็บมันช้ำ จนเป็นอาการ
มันระบมระทมละท้อ คราวแต่ละโว้ จนกาลนาน
พอถึงในคราสุดท้าย ตัวน้องต้องพ่าย และอันตรธาน
ลางทีหัวรุ่ง ก็ยังสะดุ้ง ตื่นจากจันทรา
เพราะว่ายังคะนึงถึง ในยามที่พี่นั้นน่ะชายตา
ยามที่พี่นั้นเศร้า พี่ยังคิดถึงน้องตลอดมา
ยามไม่โศกไม่เศร้า พี่นั้นก็หายไปไม่จากลา
ความคิดอยู่ในนิมิต ตัวพี่ก็ปิดบัง
จิตตัง นานาจิตตัง มันเลยผิดกัน
มันมีสิทธิ์พัง มันอนิจจัง เมื่อพินิจมัน
จนเป็นฤทธิ์อำ เหมือนมีฤทธิ์ดำ
เป็นความคิดนำ พี่เลยชิดรำ
แล้วพี่ก็ปล่อยให้ตัวน้องนั้น
ต้องมาปลงอนิจจัง
สุดท้าย ทำอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่นั่งร้องเพลง
ฮัมออกมาเป็นเสียง ตะละเลงเตงเต๊ง
ในตอนสุดท้าย มีแต่คราบน้ำตา
ที่มันนั่นร่วงก็โรย โอดโอยในทุกๆ ครา
เจ็บมันเจ็บฤทัย เจ็บมันเจ็บทุกครา
โอ๊ยทำไม มันเจ็บเพียงนี้